Ik was werkzaam als ambulant hulpverlener, toen mijn vader heel plotseling overleed. Het voelde alsof het fundament onder mijn voeten was weggeslagen. 6 weken na de dood van mijn vader moest ik afscheid nemen van de broer van mijn man. Het verlies denderde met volle vaart mijn leven in. Dit was een verdrietige en heftige tijd.

Er is toen wel een zaadje geplant, want ik was ontzettend onder de indruk van de uitvaartverzorger. Deze jongeman was zo integer, geduldig en toegankelijk, hij maakte alles bespreekbaar en normaal. “Zou ik dit ook kunnen?” vroeg ik mezelf af. Maar omdat mijn leven voelde als een soort rollercoaster, heb ik daar op dat moment toen niets mee gedaan. Het was nog niet het juiste moment.

Wel nam ik kort daarna ontslag als hulpverlener, ik was aan het rouwen en het viel me zwaar om waardevolle aandacht te kunnen hebben voor de problemen van mijn cliënten. Omdat ik wel met mensen wilde werken, ben ik een paar jaar werkzaam geweest in de horeca; hard werken en de verhalen van de mensen waren luchtig en niet zwaar. Precies wat ik nodig had in mijn rouwproces. En toen ging het toch weer kriebelen. Dat zaadje wat eerder gepland was, ging groeien en had ruimte nodig. Ruimte en aandacht die ik het toen wel kon geven.